Ik ben gek op uitzichtpunten. Je voelt je klein worden bij oneindige vergezichten, een wereld die aan je voeten ligt. Precies dat gevoel kreeg ik bij het Signal d’Uchon, een bijzondere verzameling rotsblokken op een heuvel aan de rand van de Morvan. Het kost even een tijdje om alles wat je hier kunt zien op je in te laten werken. De typische landschappen van de Morvan, de heuvels, omheinde weilanden en akkers, de boerderijen die tussen deze lappendeken verspreid liggen. En het Signal d’Uchon heeft nog een leuke verrassing in petto.
Het dorpje Uchon ligt op een opvallende verhoging in het landschap, deze heuvel in het zuiden van de Morvan bereikt een hoogte van 681 meter. Bijzonder is dat verspreid over het landschap overal grote grillig gevormde blokken graniet liggen, die door erosie aan het oppervlakte zijn gekomen. De vormen maken het tot een feeërieke plaats, wat nog versterkt wordt door het feit dat de rotsen allerlei namen hebben gekregen, zoals de mammoet, hondenneus en carnaval. Bij die laatste rotsverzameling, het carnaval, vind je het uitzichtpunt.
De panoramatafel die je precies laat zien welke gebieden en plekken zich voor je bevinden, ligt op een paar minuten lopen vanaf de parkeerplaats. Bij het uitzichtpunt is ook een kleine ontdekkingsroute uitgezet. Loop in elk geval even naar de meest westelijke verzameling rotsen, voor een overweldigende blik op de Morvan.
Het weggetje naar het Signal d’Uchon toe, vanaf Autun via het dorp Uchon, is overigens ook de moeite waard, zowel voor automobilisten als voor wielrenners. Vanaf het gehucht Les Serteaux is de weg zelfs een van de lastigste beklimmingen van de Morvan, met een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan negen procent over ruim drie kilometer.
Uitzicht op de Puy de Dôme
Hierboven had ik het al over een verrassing die deze plek te bieden heeft. Je moet er even je best voor doen, want er zit een bos in de weg, maar vanuit een paar hoeken kun je bij goed weer zelfs de Puy de Dôme in de Auvergne zien liggen. Naar het zuidwesten gezien is de Puy de Dôme de eerste grote verhoging in het landschap vanaf de Bourgogne. Ik had op de panoramatafel ontdekt dat deze iconische bergtop vanaf hier te zien zou moeten zijn, maar er zit de hele tijd een verzameling dennenbomen in de weg van het uitzicht. Bij het teruglopen naar de auto kijk ik af en toe verlangend opzij, maar nog steeds zie ik naast het bos alleen maar lagere heuvels en vlaktes. Plotseling is er echter een opening en zie ik ineens een driehoekig topje in de laatste zonnestralen aan de horizon verschijnen. Ik pak snel weer mijn camera tevoorschijn en maak wat foto’s, tussen de bladeren en takken van een struik door.
Ruim drie jaar geleden stond ik daar op het topje van de al lang gedoofde vulkaan, de gedachten gaan even terug naar wat er in de tussentijd allemaal is gebeurd, sinds die eerste persreis voor mijn blog Frankrijk Puur. Later zoek ik op hoeveel kilometer de Puy de Dôme hiervandaan verwijderd is. Slechts honderdvijftig kilometer hemelsbreed, blijkt. Dichtbij genoeg om er even van te dromen, en de Auvergne opnieuw op het verlanglijstje te zetten.