Beklimming van de Monte Cinto
CorsicaHaute-Corse

Monte Cinto, de hoogste berg van Corsica beklimmen

Altijd wanneer ik een bergtop zie, ben ik benieuwd, wat zou er daarboven te zien zijn? Welk uitzicht heb je er? Dus toen ik me voorbereidde op mijn trip naar Corsica en ik over de Monte Cinto las, wist ik al: als het even kan, wil ik daar bovenop staan. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan, de bergen op Corsica zijn namelijk van een andere orde dan de gemiddelde alpentop. En dan helemaal de Monte Cinto. Veel klimmen en klauteren over rotsblokken, een slecht aangegeven pad, 1.700 meter hoogteverschil, zo’n 18 kilometer lopen, een inspanning die niet voor iedereen is weggelegd. In deze blog lees je alles over deze bijzondere bergwandeling!

Voorafgaand aan mijn reis naar Corsica hadden we een voorlopige planning gemaakt van enkele wandelingen, met in het achterhoofd het gegeven dat ter plekke het weer natuurlijk nog roet in het eten kan gooien. Het is immers inmiddels herfst, en dan weet je het nooit met het weer. Het idee was in elk geval om allereerst enkele minder zware wandelingen te doen, en dan een van de laatste drie dagen de beklimming van de Monte Cinto te wagen. Vooraf zag het weer er de tweede helft van mijn weekje Corsica ook beter uit dan de eerste helft, dus dat kwam goed uit. En achteraf bleek dat ook de beste opzet, want de dag dat we de Cinto gingen beklimmen was ook de mooiste dag qua weer. In de loop van de dag wat wolkjes, maar geen regen of onweer te bekennen, anders dan de andere dagen van die week!

Beklimming van de Monte Cinto
Het zand/grindpad naar de Bergeries de Cesta, rechtsachter de Monte Cinto.

Terreinwagen

En zo gebeurde het dat we op dinsdagmorgen rond een uur of acht de deur van ons vakantiehuisje in Casamaccioli achter ons dichttrokken, in de auto stapten, en een kwartiertje later bij het gehucht Lozzi aan de wandeling begonnen. Goede beschrijvingen van de route hadden we vooraf niet echt gevonden, zo verschilde de duur van de wandeling in sommige routes op internet nogal, van 7 tot minstens 10 uur. Wat we konden verwachten wisten we dan ook niet helemaal, maar dat droeg alleen maar bij aan de avontuurlijke sfeer die rond de beklimming van deze mythische berg hangt.

Bij de twee campings in Lozzi vonden we de start van de wandelroute. Het eerste deel gaat over een breed zandpad dat ook voor terreinwagens nog wel te doen is. Al snel werden we dan ook ingehaald door twee Duitsers, onze buren uit het vakantiehuisje naast ons, die zo slim waren een lift te hebben geregeld voor dit eerste stuk. Want de eerste anderhalf uur omhoog lopen, van Lozzi naar Bergeries de Cesta, is niet bepaald enerverend. We zagen zelfs ook enkele durfals die het met hun gewone auto waagden om dit pad op te rijden. Maar let op, je snijdt dan wel een stuk af, maar moet wel zorgen dat je op tijd weer terug bent, want ’s avonds bij terugkomst vonden we de slagboom op dit pad gesloten, en waren we ondanks alles toch blij dat we de auto op de parkeerplaats voor de slagboom achtergelaten hadden.

Bij Bergeries de Cesta begint een pad met informatieborden over de flora en fauna van dit gebied. Dit lusvormige botanische pad loopt naar de berghut Ercu/Erco, het volgende richtpunt op de wandelroute naar de top van de Monte Cinto. Deze berghut bereiken we ongeveer twee uur na het begin van de wandeling. Na de berghut verandert het karakter van het wandelpad nogal. Tot dan toe ging het redelijk geleidelijk stijgend omhoog, nu merken we dat we echt het hooggebergte ingaan. De markeringen zijn vrijwel afwezig, het is goed zoeken naar steenmannetjes. Hoe cruciaal het is om die te blijven volgen merken we na ongeveer een anderhalf uur klimmen. Plotseling staan we tegen een loodrechte rotswand op te staren. We hebben al even geen steenmannetjes gezien en moeten terug. Na een kwartiertje goed zoeken, met behulp van Google Maps en een app waarin de route ongeveer staat aangegeven, blijkt dat we iets teveel naar het noorden zijn afgedwaald. We steken een puinhelling over en zien even later ineens weer wat door mensen gemaakte steenhoopjes. Een zucht van verlichting, want bijna hadden we de moed opgegeven. De hoogtemeter geeft even later iets van 2100 meter aan, nog steeds zo’n 600 te gaan dus.

Beklimming van de Monte Cinto
Veel blokkenvelden en puinhellingen, waardoor het pad lastig te zien is.

Couloirs

Ongeveer drie uur na de berghut van Ercu bereiken we een van de lastigste stukjes op de route. Hier moeten we ons langs een tientallen meters diepe afgrond van de ene rots naar een andere laten glijden. Drie tegenliggers (van de in totaal ongeveer tien mensen die we die dag op de berg tegenkomen) vraag ik wat we nog kunnen verwachten, op weg naar de top. ‘Meer van hetzelfde’, maar het lastigste hebben we nu wel gehad. Het al zo’n drie uur over rotsen klimmen begint zijn tol te eisen. Bovendien duiken er boven ons steeds meer wolken op. Het is inmiddels half twee. Zijn we te laat vertrokken vanmorgen? Is het überhaupt nog wel slim om door te gaan?

Na een korte rustpauze zetten we door voor het laatste gedeelte. Wat de zaak vooral vertraagt is het steeds moeten zoeken en uitkijken naar steenmannetjes. Op deze kant van de berg zijn weinig markeringen te vinden. Af en toe een houten bordje met een pijl ‘Monte Cinto ->’, vrijwel geen geverfde markeringen. Het is vooral eindeloos klimmen, vaak jezelf omhoog trekken op stenen die hoger zijn dan jezelf, en het pad gaat geregeld door nauwe en steile ‘couloirs’ naar boven. Je moet echt wel ervaring hebben met bergwandelen, voordat je je aan deze klim moet wagen, zoveel is wel duidelijk.

Beklimming van de Monte Cinto
Een van de lastigste passages waar we overheen zijn gekomen.

Top!

Rond twee uur zien we ineens weer markeringen, nadat we al even ook weer geen steenmannetjes hadden gezien. We volgen ze omhoog, dit moet de goede weg zijn. En ja, sneller dan gedacht doemt achter een wolkflard ineens, tussen machtig grote rotsblokken, een houten kruis op. We hebben het gehaald!

Hoewel het al wat laat is, nemen we uitgebreid de tijd om te genieten van het topmoment. Dit uitzicht maakte de hele beklimming zo de moeite waard! We zien onder andere de baai van Calvi in het noordwesten, Cap Corse in het noordoosten, de grillige westkust en de andere Corsicaanse bergen in het zuiden. Verder dan dat reikt het zicht niet vandaag. Met superhelder weer zou je hier zelfs het vasteland en wat zuidelijk gelegen toppen van de Alpen moeten kunnen zien. Het weer ziet er ondanks wat grotere, dikkere wolken die ons af en toe het zicht belemmeren echter gelukkig niet slecht uit. Na de nodige foto’s en het bijtanken van energie is het tijd om de weg naar beneden weer in te slaan.

Beklimming van de Monte Cinto
Calvi en de baai
Beklimming van de Monte Cinto
Richting Cap Corse
Beklimming van de Monte Cinto

Afdaling

Voor de afdaling heb je twee opties. Je kunt dezelfde weg terug gaan, wat zo zijn voordelen heeft. Dan weet je immers hoe je ongeveer moet lopen, en naar beneden klimmen is vaak eenvoudiger dan naar boven, ook omdat je dan beter overzicht over de steenmannetjes hebt, en het is iets korter (klein uurtje) dan de andere optie. Een andere mogelijkheid is om via het Lac de Cinto terug te gaan naar de Refuge de l’Erco. In eerste instantie hebben we het idee om gewoon dezelfde weg terug te lopen. Maar wanneer we zien dat de andere route veel beter is aangegeven, met rode stippen op de rotsen, besluiten we de gok te wagen en via het meertje terug te lopen. Dat scheelt flink veel moeite in het zoeken naar de juiste route. Het pad via het meertje is bovendien iets minder moeilijk, je hebt, behalve aan het begin, een stuk minder vaak je handen nodig. En je ziet nog eens wat nieuws.

Lac de Cinto

De weg naar beneden voert over uitgestrekte puinhellingen, waarbij je geen angst moet hebben om af en toe wat met de stenen mee te glijden. Dat gaat een stukje sneller, en het voegt nog wat meer avontuur toe. Na een kleine twee uur lopen vanaf de top staan we beneden bij het meertje. Veel tijd hebben we niet om hier rond te kijken, want de wandeling terug gaat nog wel een tijdje duren. Het is al weer vijf uur, de zon zakt langzaam weg achter de bergen. Na nog eens ruim twee uur geleidelijk dalen staan we weer bij de Refuge de l’Erco. Vanaf hier is het nog anderhalf tot twee uur naar de auto terug, bij Lozzi. Uiteindelijk komen we rond negen uur ’s avonds, in het donker, bij de auto aan.

Beklimming van de Monte Cinto
Beklimming van de Monte Cinto

Praktisch

Zelf de Monte Cinto beklimmen? Dat vraagt een goede voorbereiding. Niet alleen is het zo’n 1700 meter hoogteverschil overbruggen, het pad is ook lang en niet al te best aangegeven. Ervaring met wandelen in het hooggebergte is dus zeker aan te bevelen. Niet te missen is ook goed schoeisel, liefst hoge bergschoenen van minstens b-categorie. En denk aan genoeg water. Er zijn wel wat beekjes waaruit je bij kunt tanken, en in de zomer is er bij Refuge de l’Erco de mogelijkheid je flesje of waterbak bij te vullen. Deze is echter buiten het hoogseizoen afgesloten. Omdat het een zware tocht is die de hele dag duurt, moet je minstens twee liter bij je hebben. En dan nog had ik te weinig en moest ik halverwege de terugweg bijtanken uit een riviertje. Houd ook het weer in de gaten, want dat kan zomaar omslaan op Corsica. En ga zo vroeg mogelijk op pad. Ik ging zelf rond half negen lopen, dat is echt aan de late kant, zeker als je het rondje via het meer wilt lopen. Ga ervan uit dat je er minstens 10 tot 12 uur over doet.

Beklimming van de Monte Cinto

Meer over deze wandelroute? Bekijk de wandeling op Bergwandelroutes.nl!

Gratis ebook over Frankrijk

ABONNEER OP DE NIEUWSBRIEF MET FRANKRIJKTIPS EN ONTVANG EEN GRATIS EBOOK

Geef je reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Misschien vind je dit ook interessant