Ik houd er altijd van om tijdens het ontdekken van een streek ook de regionale keuken in te duiken. Vooral in de wat meer landelijke gebieden is de cultuur immers sterk verbonden met de opbrengst van het land. Zo ook in de Gers, waar boeren voornamelijk leven van wijn, zonnebloemen en graan. Maar ook zijn er kleine ondernemers die zich toewijden aan onbekendere specialiteiten. Zoals het zwarte varken uit de Gascogne, verwant met het Spaanse Iberico-varken. Ik bracht een bezoekje aan de Ferme de Bidache in de Gers, waar zo’n 200 van die donkere varkens rondlopen.
En ze kunnen hier flink wat rondlopen, want het terrein waarover ze zich vrij kunnen bewegen telt zo’n 40 hectare. Boerin Audrey leidt me rond over de boerderij, die al meerdere generaties lang door haar familie wordt onderhouden. Maar waar haar ouders nog koeien hadden, heeft zij met haar man besloten het roer om te gooien en alleen nog varkens te houden.
In de ‘maternité’ liggen een aantal varkens die kortgeleden kleintjes hebben gekregen. Tot enkele weken blijven ze hier, waar de biggetjes ook een warmtelamp hebben tegen de koude nachten. Aan de grootte van de biggetjes is te zien hoe oud ze inmiddels zijn, ze groeien de eerste weken behoorlijk snel.
Vervolgens laat Audrey me de kudde zien die het hele jaar door over de velden rondzwerft. Ze overnachten in de stal, waarvoor ze bijzonder genoeg met behulp van een paard verzameld worden, als een soort herdershond. Na ruim een jaar in de open velden gaat het grootste deel naar de slachterij. Vervolgens wordt al het vlees door Audrey en haar personeel zelf verkocht of verder verwerkt tot producten als worst, paté en vleesschotels. Hoewel ze officieel niet het bio-label hebben (want teveel gedoe en regels), worden de zwarte varkens op de Ferme de Bidache op een natuurlijke manier gehouden. Dt betekent onder meer geen kunstmatige bijvoer en op de weiden geen kunstmest.
Marché à la ferme
Audrey vertelt me dat ze het bedrijf in enkele jaren hebben weten uit te bouwen tot een succesvolle onderneming, vooral met dank aan het internet. Online hebben ze een grote schare fans weten te bereiken, en jaarlijks wordt de boerderij bezocht door duizenden mensen. Busladingen vol soms. En een keer per jaar in de zomer organiseren ze rondom de boerderij een grote boerenmarkt, waar ook allerlei andere boeren hun producten kunnen verkopen. Een van de schuren verandert dan in een grote eetzaal met tientallen tafels. Gek genoeg, hoewel ze zo populair en bekend zijn, weten heel veel van hun dorpsgenoten amper dat ze hier zwarte varkens houden.
Tot slot krijg ik in het kleine winkeltje op de boerderij een proeverij van enkele producten die ze hier aanbieden. Droge worst, paté, hoewel ik geen kenner ben proef ik toch het pure er in terug. Of beeld ik het me in? Als ik even later terugloop naar m’n auto en nog een keer naar de varkens kijk, bedenk ik me dat je hier in elk geval beter varken kunt zijn dan in een stal in Nederland. Iedere dag uitzicht over de glooiende heuvels, tot aan de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën toe. Dat is toch echt wat je terugproeft in het vlees!
Ook zelf eens op bezoek bij deze varkensboerderij in de Gers? Dat is op afspraak mogelijk. Klik hier voor de website!