Ze stierf bijna aan een hersenbloeding, maar weerstond de dood en sloeg terug met een levend, warmbloedig album: IRM, oftewel l’Imagerie par Résonance Magnétique, oftewel MRI – in gewoon Engels.
Charlotte Gainsbourg, dochter van enfant terrible Serge en zuchtmoeder Jane Birkin, heeft haar zachtaardige uiterlijk van haar moeder geërfd, en het temperament van haar vader. Haar carrière liep ondanks haar goede komaf niet in een rechte lijn omhoog. In 1986 kwam haar eerste album uit, Charlotte for Ever, en pas twintig jaar later haar tweede, met de titel 5:55, in samenwerking met de Franse band Air. Tussendoor schitterde ze af en toe in films als Merci la vie, van Bertrand Blier, La Bûche, Ma femme est une actrice, Ils se marièrent et eurent beaucoup d’enfants, La science des rêves en 21 grams.
Voor IRM werkte ze zowel op het gebied van de muziek als de tekst samen met de Amerikaanse muzikant Beck Hansen, en zijn invloed is vooral terug te horen in de donkere sfeer en de intrigerende blend van diverse muziekstijlen op het album. De titel IRM is een evocatie van het geluid van de MRI-scanner tijdens de nasleep van haar hersenbloeding. Er is niet persé een negatieve relatie tussen de muziek en de scanner, want Gainsbourg zag en hoorde in de vreemde klanken van het apparaat toch een soort muziek, en dit inspireerde haar tot het maken van de titelsong.
Hoogtepunten van het album zijn het up-beat duet Heaven can wait, het snelle, met MRI-scan geluiden doorweven IRM (‘Can you see a memory‘), Le chat du café des artistes, en het spookachtige La collectionneuse, met aan het eind verrassend de dichtregels van de Franse dichter Guillaume Apollinaire ‘Et toi mon coeur pourquoi bats-tu / Comme un guetteur mélancolique / J’observe la nuit et la mort‘.
Met IRM maken Charlotte Gainsbourg en Beck een mooie, sfeervolle mix van diverse Franse, Britse en Amerikaanse invloeden. Een aanrader voor iedereen die iets verder wil kijken dan de typische Franse moderne chansonniers.
Bekijk de clip van Heaven can wait
