H

Helemaal gelukkig word je nooit – Anna Gavalda

In 1999 maakte Anna Gavalda haar debuut in de Franse literaire wereld met de verhalenbundel Ik wilde dat ergens iemand op me wachtte. Sindsdien is ze niet meer weg te denken uit de Franse moderne literatuur. In 2004 schreef ze Ensemble c’est tout, dat werd verfilmd door Claude Berri met Audrey Tautou (Amélie) in de hoofdrol. Pas geleden werd ook een eerdere roman van haar verfilmd, Je l’aimais, door Zabou Breitman, met Daniel Auteuil en Marie-Josée Croze. Met het boek Helemaal gelukkig word je nooit (Franse titel:-la-consolante) uit 2008 sloeg ze een nieuwe richting in op het gebied van de stijl, die weinig deed denken aan haar eerdere boeken. Met wisselend succes, want sommigen van haar fans vonden het niets. Anderen werden er juist door gegrepen.

Waar gaat het boek over?
Charles Balanda, 47 jaar, succesvol architect in Parijs, verneemt op een dag dat Anouk, de moeder van zijn jeugdvriend Alex, is overleden. Vanaf dat moment raakt hij totaal uit balans, en probeert hij uit alle macht zijn leven in de hand te houden. Maar het lukt niet. Eigenlijk is hij altijd verliefd geweest op de vrolijke, spontane, non-conformistische Anouk. Nu ziet hij ook de trieste en eenzame kant van haar leven, haar eenzame dood.
Charles besluit Alex op te zoeken en komt zo in contact met de stoere, ontwapenende Kate. Kate beneemt hem de adem, haar verhaal doet pijn en schuurt – en werpt een ander licht op het leven. Alles wordt lichter, beweeglijker, gemakkelijker.

Waarom moet je het lezen?
Het is even wennen, de stijl van Anna Gavalda in Helemaal gelukkig word je nooit. Ze volgt nauwgezet de gedachtes, woorden en daden van de instabiele hoofdpersoon, en vertaalt dat letterlijk naar de stijl terug. Lezen op de automatische piloot is er dan ook niet bij, want net als gedachtes van de hak op de tak springen, lopen ook de situaties in het boek door elkaar heen. En het is vaak niet meteen duidelijk wie wie is in deze emotionele tour de force. Boeiend, menselijk en vaak ook uitermate komisch is het boek wel.

Fragment:
Charles hield niet van vakantie.
Weer weggaan, overhemden uit de kast halen, koffers dichtdoen, kiezen, tellen, boeken opofferen, kilometers vreten, gedwongen in afschuwelijke huurhuizen gaan wonen of weer terug zijn in hotelgangen met badstof handdoeken die naar industriële wasserijen ruiken, een paar dagen in de zon rondhangen, ‘Ha eindelijk!’tegen jezelf zeggen… doen of je erin gelooft, en je vervelen.
Waarvan hij hield waren avonturen, onverwacht beslissen, opgebroken weken. Onder het voorwendsel van een afspraak in de provincie ver weg van de snelweg verdwijnen.
De herberg Het Witte Paard waar het talent van de chef het afgrijselijke interieur goedmaakte.-de-hoofdsteden van de wereld.-de-stations daar, de markten, de rivièren, de geschiedenis en de architectuur. De lege musea tussen twee werkbijeenkomsten, dorpen zonder jumelage, hellingen zonder uitzichtpunt en cafés zonder terrassen. Alles zien maar nooit toerist hoeven te zijn. Deze miserabele kleding niet meer aan hoeven doen.

CategorieënNiet gecategoriseerd
Martijn

Bonjour! Ik ben Martijn, oprichter van Frankrijk Puur. Van jongs af aan kom ik graag in Frankrijk. Door mijn studie Franse Taal & Cultuur ben ik nog meer van het land en de Franse gewoontes gaan houden. Op Frankrijk Puur beschrijf ik onze ervaringen in Frankrijk en geef ik je tips voor leuke plekken.

Vragen, opmerkingen, tips? Neem contact op via martijn@frankrijkpuur.nl!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *