Goudargues, het kleine Venetië van de Gard

Al eeuwenlang wordt het leven in Goudargues bepaald door het water. Het kabbelende water is de rode draad in de geschiedenis van dit kleine dorp in de Gard. We laten ons leiden door het frisse water en maken een wandeling door dit kleine maar fijne ‘Venetië van de Gard’.

Aan de westkant van het centrum ligt een bron die al in de Romeinse tijd gekanaliseerd werd. Het water dat hier uit de heuvels stroomt is in feite een ondergrondse aftakking van de Aiguillon, die even verderop ook door de Concluses de Lussan stroomt. Bij Goudargues komt de aftakking boven de rond en stroomt het via een kanaaltje verder richting de rivier de Cèze.

Het waren benedictijner monniken die het water gebruikten voor de productie van olijfolie en meel. Ze bouwden een watermolen en irrigatiekanalen voor de omliggende akkers en boomgaarden. Van het oude klooster, daterend uit de negende eeuw, resteert nu enkel nog een kleine kapel, de chapelle Notre-Dame-de-Cazeneuve, tegenwoordig privébezit.

Bij onze wandeling door het dorp worden we als vanzelf aangetrokken door het kanaal, met kades aan beide zijdes. De stevige platanen aan weerskanten werden in het jaar 1821 geplant en zijn dus inmiddels de tweehonderd jaar gepasseerd. Dat is voor zo’n boom overigens nog niet zo heel veel, er zijn er in Frankrijk ook van dubbel zo oud. Het is een prachtig gezicht, ook al zijn we er tegen het einde van de herfst en hebben ze hun meeste bladeren inmiddels verloren. Vanaf de kades lopen we naar het hart van het dorp, dat gevormd wordt door een pleintje en de église Notre-Dame-et-Saint-Michel. De oudste delen hiervan zijn romaans en afkomstig uit de twaalfde eeuw. In de achttiende eeuw stortte een stuk van het dak echter in, waarna een groot deel herbouwd moest worden.

Via een klein steegje naast de kerk komen we weer bij het water uit. Aan het eind van een klein bassin ligt een gebouw waar vroeger de raderen draaiden voor de olijfolie. Hier is tegenwoordig een klein restaurant. De oudste delen van dit gebouw dateren uit de Romeinse tijd. In 1956 stopte hier de productie van olijfolie na een grote overstroming van de Cèze, waarbij grote delen van de olijfgaarden verwoest werden.

Wanneer we de bocht omslaan bij de avenue du lavoir staan we oog in oog met een andere bezienswaardigheid van Goudargues: de negentiende-eeuwse wasplaats. Dit gebouwtje was vroeger de verzamelplaats van de lokale huisvrouwen die hier kleding en linnengoed kwamen wassen. Nu is het een verstild plekje, met zicht op de dorpskerk en de aangrenzende salle capitulaire, het laatste overblijfsel van het middeleeuwse klooster. Met het gekabbel van het water dat uit het bronzen fonteintje komt is het een passende plek om het bezoek aan het waterrijke dorp Goudargues af te sluiten.