In het kalksteen van de hoogvlaktes van de Aveyron laten al tienduizenden jaren enkele rivieren hun sporen na in het landschap. Een daarvan is de Dourbie, die in de bergachtige Cevennen ontspringt. Misschien niet zo spectaculair als de nabijgelegen Gorges du Tarn en de Gorges de la Jonte, maar toch zeker de moeite van het verkennen waard. Ik reed onlangs van Millau door de Gorges de la Dourbie naar het op een uitstekende rots gelegen dorpje Cantobre.
Zelf op ontdekkingsreis door deze mooie streek? Misschien heb je wat aan deze tips!
Rondom Millau torenen de kliffen van de hoogvlaktes – causses genoemd – ver boven je uit. De causses worden hier scherp afgebakend door rivieren. Vrijwel direct wanneer je bij Millau de weg naar de Gorges de la Dourbie inslaat, raak je geïmponeerd door het rotsachtige landschap. Je komt hier, op de scheiding tussen de Causse Noire en de Causse du Larzac, in een gebied waar het water van de rivier, de ruig begroeide hellingen én de dieren vrij spel hebben. De streek is zeer dunbevolkt, in de Gorges de la Dourbie vind je slechts een handvol kleine dorpen. De lucht boven de rotsen is het domein van de gieren die de grond afspeuren naar voedsel. Met een klein beetje geluk zie je er een paar vliegen, terwijl je de auto door de bochtige kloof stuurt.
La Roque-Sainte-Marguerite
Zo’n kwartier nadat ik enkele gehuchten in de Gorges net buiten Millau gepasseerd bent, kom ik in het dorp La Roque-Sainte-Marguerite. Dit heeft mooie oude monumenten, zoals een kerkje uit de elfde eeuw, een kapel uit diezelfde eeuw en de ruïnes van een kasteel waarvan enkele onderdelen minstens uit de dertiende eeuw stammen. Het is een leuk klein dorpje dat zeker de moeite waard is om even doorheen te dwalen.
Tien minuten verderop in de kloof vind je de Église Notre-Dame-des-Treilles, die ook aan het dorp verbonden is. Al in de zesde eeuw stond op deze plek aan de rivier een kerkje. De huidige kerk dateert uit de twaalfde eeuw en heeft een mooie sobere Romaanse bouwstijl.
Saint-Véran
Rijd je verder in de kloof, dan bereik je vervolgens het hooggelegen dorpje Saint-Véran. Vlak boven dit oude kerkje ontstond in de dertiende eeuw het dorp Saint-Véran, genoemd naar een heilige uit de vijfde eeuw waarvan enkele relieken aan het kerkje geschonken werden. Vanaf de weg door de kloof zie je het hoog tussen de rotsen liggen, een smal weggetje brengt je naar het dorp.
Iets verderop kom je alweer een eeuwenoud gebouw tegen, de Hermitage Saint-Pierre, een elfde eeuwse romaanse priorij, waar nu een chambres d’hôtes gevestigd is.
Cantobre
De weg slingert, samen met de rivier, verder door het dal heen tot aan het dorp Cantobre, waar de rivier de Dourbie vanuit het departement Gard het departement Aveyron binnenstroomt. Cantobre vind ik zonder twijfel een van de mooiste dorpjes van deze streek, naast La Couvertoirade. Het ligt als een adelaarsnest bovenop een rots en je kijkt er zo uit over de valleien van de Dourbie en de Trévézel. Aan het begin van onze jaartelling hadden de Galliërs hier al een verdedigingspost en ook de Romeinen vonden het een strategische plek.
De naam Cantobre duikt voor het eerst op in de geschriften in de twaalfde eeuw, als de kerk van het dorp door de paus aan het grondgebied van de abdij van het verderop gelegen Nant wordt toegewezen. In de loop der tijd hebben er twee kastelen gestaan, maar de resten daarvan bevinden zich nu hooguit nog in de gevels van de schilderachtige stenen huizen op de rots. Het dorp bestaat uit zo’n dertig huizen, dicht op elkaar gebouwd. Midden in het dorp is een fonteintje verantwoordelijk voor verreweg het meeste geluid dat je in Cantobre zo op een dag hoort.
Met mijn bezoek aan het dorpje Cantobre komt de rit door de Gorges de la Dourbie tot een eind. Het is inmiddels tegen het middaguur, en ik besluit naar het stadje Nant te rijden. Hier vind ik op een gezellig pleintje een leuk restaurant met regionale gerechten op de kaart, Le Sanglier Hilare. Je kunt hier buiten onder overkapping van stenen arcaden zitten, of binnen in een gewelfde kelder. De voedzame lunch met een braadworst uit de streek, een gemengde salade en frites, geeft me een goede bodem voor de rest van de dag. Dat heb ik wel nodig, want die middag staat me een nieuw avontuur te wachten waarover ik eerder al blogde: een wandeling over de Causse du Larzac.
Vond je dit een handig en interessant artikel? Bewaar het dan op je Pinterest!