Tegenwoordig is Saint-Véran een lieflijk dorp hoog in de bergen van de Queyras. De authentieke uitstraling van de eeuwenoude huizen en de prachtige omgeving spreken tot de verbeelding van velen. Als je je nog iets meer in de geschiedenis van dit bergdorp wilt verdiepen, is het een leuk idee om vanuit het dorp verder het dal in te trekken. Daar liggen namelijk de overblijfselen van kopermijnen en een marmergroeve verborgen.
StreektipsOok op vakantie naar de Queyras? Misschien heb je wat aan deze tips!
In het hoogseizoen vormt Saint-Véran het eindpunt van waar je als vakantieganger met de auto mag komen. Een navette, toeristenbusje, brengt je dan naar wens verder het dal in, tot aan de Chapelle de Clausis. Maar buiten het seizoen kun je zelf op avontuur over de hobbelige grindweg die zuidoostwaarts leidt.
Petit circuit de la mine
Dat doen we dan ook, de slechte staat van de weg vereist hier en daar wat doorzettingsvermogen en vooral rustig rijden. Bij de parkeerplaats voor de voormalige marmergroeve stoppen we. Vanaf hier voeren enkele wandelroutes de hellingen op. Je kunt ook nog even doorrijden naar de kapel, om vanaf daar naar de hoger, aan een meer gelegen Refuge de la Blanche te wandelen. Wij besluiten om een stuk van het ‘Petit circuit de la mine’ te wandelen. Tot aan 1931 werd er op deze plek marmer gewonnen. Net als bij Guillestre, gaat het hier overigens niet om echt marmer maar om een soort kalksteen dat op marmer lijkt. De marmergroeve werd nooit echt rendabel, waardoor deze slechts enkele jaren dienst heeft gedaan.
Over de berghelling volgen we het pad dat in de richting van de kopermijn voert. Hier zijn nog meer overblijfselen te ontdekken, onder meer van gebouwen, elektrische installaties en rails voor de bakken waarmee het koperhoudende gesteente werd vervoerd. Je krijgt al wandelend langs de restanten van de mijn een aardig idee van de omvang en werking van zo’n kopermijn. Op enkele plekken zijn informatiebordjes aangebracht. De winning van koper was duidelijk rendabeler dan het graven naar marmer. Bekend is namelijk dat al in de prehistorie bij Siant-Véran koper uit de bergen werd gehaald. Verder verraadde onder meer een gevonden munt uit de tweede eeuw na Christus dat ook de Romeinen hier naar metaal zochten. Ze moesten al wat diepere gangen graven, omdat in de prehistorie het koper aan het oppervlakte al was uitgeput.
Aan het begin van de twintigste eeuw, in 1901, kwam de mechanisatie. Met behulp van explosieven, spoorrails en elektriciteit kon dieper en dieper gegraven worden. Het materiaal werd toen niet meer ter plekke behandeld. Het gesteente werd naar lager gelegen gedeeltes gevoerd, waar het koper eruit gehaald werd. Na overstromingen in 1957 raakten de spoorrails en installaties beschadigd, niet lang daarna vond ook nog een explosie plaats waarbij twee werknemers om het leven kwamen. In 1961 besloot men dat herbouw te duur was, waarna de mijn gesloten werd.
Meer weten over deze geschiedenis? Bekijk dan deze interessante video van het Parc naturel régional du Queyras over de mijnen van Saint-Véran, Un trésor caché dans la montagne.
