Je ziet het wel vaker in Frankrijk, zogenaamde ‘maisons troglodytes’, Frans voor woonhuizen die grotendeels in de rotsen zijn gebouwd. De grotwoningen van het gehucht Graufthal nabij Eschbourg in de Noordelijke Vogezen zijn wel bijzonder pittoresk. Tegelijk is het amper voor te stellen dat het eind jaren ’50 nog bewoond was.
We waren in de late herfst in La Petite-Pierre en eigenlijk zouden de Maisons des Rochers de rest van het winterseizoen gesloten zijn. Maar toen we er op een zondagochtend langs reden, besloten we wel even te stoppen om de bijzondere woningen tenminste op de foto te zetten. Toen we bij het kantoortje met bezoekersinformatie kwamen, bleek er toch iemand te zijn. ‘Ik woon in Eschbourg en zag nog veel toeristen voorbij komen, dus ik dacht, laat ik de zaak maar opendoen. En niet voor niks, want jullie zijn al de tweede vandaag.’, aldus de beheerster. En even later zien we nog twee vakantiegangers nieuwsgierig de trappen oplopen.
Gewapend met een A4-tje met wat informatie over de huizen lopen we naar de rotswoningen toe. Het is de bedoeling dat je het bezoek begint vanaf de oostkant van de rotsen en dan zo terugloopt. Er zijn in totaal drie huisjes te bezichtigen. Aan het uiteinde is zelfs nog een klein tuintje waar de bewoners hun groenten verbouwden.
Geschiedenis
Volgens archeologen, die er aan het eind van de negentiende eeuw onderzoek deden, zijn er aanwijzingen dat de plek tegen en onder de overhangende rotsen in de middeleeuwen voor het eerst gebruikt werd. Maar toen nog als eenvoudige opslagruimte, met houten wanden. In de zeventiende eeuw zouden er voor het eerst mensen hier wonen en in de achttiende eeuw werden het volwaardige huizen. Een van de deuren van de huidige bebouwing wordt gedateerd op 1760.
In de twintigste eeuw boden de huisjes onderdak aan drie families, de familie Weber, Wagner en Ottermann. De familie Wagner vertrok het eerste naar ruimere huizen. In 1931 stortte vervolgens de eerste etage van het huis van de familie Weber in en de eigenaresse overleed niet lang daarna. De gezusters Ottermann waren de laatste bewoners. Madeleine overleed in 1947, haar zus Catherine leefde nog elf jaar langer op dezelfde plek. Ze ontving geregeld toeristen die ook toen al kwamen kijken naar deze bijzondere woonruimtes.
Het is leuk om door de oude huisjes heen te lopen en je een voorstelling te maken van hoe het leven er hier aan toe ging. Je krijgt een vrij goed beeld, omdat er nog allerlei min of meer originele onderdelen, meubilair en accessoires zijn te zien. In het laatste huisje is bovendien een kleine tentoonstelling over grotwoningen in het algemeen.
Graufthal
Het duurt ongeveer een half uur om de bijzondere woningen te bekijken. Maar daarna is het ook een goed idee om nog even door Graufthal heen te lopen. Er is onder andere een oude protestantse kerk te zien. Deze werd in 1679 gebouwd als katholieke kerk, met de stenen van een oud klooster dat hier vlak naast stond. Het sobere, verstilde kerkje is tegenwoordig dus protestants, aan de overkant van de weg staat de nieuwe katholieke kerk. Loop ook even naar de zijkant van de protestantse kerk, daar zie je de fundamenten liggen van het oude klooster.
