A

Abdij Saint-Martin-du-Canigou, stukje paradijs in de bergen

Abbaye Saint-Martin-du-Canigou

Verscholen tussen de hoge toppen van de Pyreneeën vind je een klein stukje paradijs. De Abdij Saint-Martin-du-Canigou, alleen te voet of per jeep bereikbaar, is al meer dan duizend jaar een rustpunt in het Catalaanse berglandschap. We kregen een privérondleiding door een van de zusters die in het klooster wonen.

Streektips

Wil je zelf op reis naar deze streek? Misschien heb je dan wat aan deze tips!

Beneden in het dorp Casteil worden we opgewacht door een lekenzuster van de abdij, die tegelijk het beheer over het klooster voert. Naast drie leken, die in het dorp wonen, verblijven er tien tot twintig zusters en broeders permanent in de abdij. We stappen in de auto voor een rit over een smalle bergweg, met haarspeldbochten die zo scherp zijn dat de zuster soms twee keer moet steken om de bocht te maken. Over het algemeen worden bezoekers van de abdij geacht om de anderhalve kilometer lange klim lopend af te leggen, maar voor mensen die slecht ter been zijn rijden er op verzoek taxi’s met vierwielaandrijving naar boven.

Sint Maarten

Eenmaal veilig aangekomen klauteren we eerst naar een uitzichtpunt. Hier kijk je van bovenaf op de afwisselend rode en donkergrijze daken van de abdijgebouwen en zie je goed de geïsoleerde ligging. Daarna lopen we terug en worden door de vriendelijke en wijze zuster Claire naar de voet van een standbeeld van Sint Maarten geleid, de naamgever van de abdij. Rond het jaar 1000 na Christus besloot Guifred II, graaf van Cerdagne en Conflent, samen met zijn vrouw Guisla een abdij te bouwen en hier de naam van de heilige Maarten aan te verbinden.

Geschiedenis

De abdij ligt er nu prachtig bij, maar dat is niet altijd het geval geweest. In 1783, ruim 750 jaar na de inwijding in 1009, verlaten de laatste vijf monniken deze plek. De gebouwen worden als ‘leegstaand’ aangemerkt en geplunderd, waarna een ruïne overblijft. Pas meer dan honderd jaar later ontfermt Jules de Carsalade du Pont, bisschop van Perpignan-Elne, zich over de vervallen abdijgebouwen. De restauratie duurt tot 1982 en zes jaar later wordt de abdij toevertrouwd aan de Katholieke gemeenschap van de Zaligsprekenden. Behalve dat ze zich wijden aan gebed en meditatie, verzorgen ze ook de rondleidingen van bezoekers van de abdij.

Paradijs tussen drie muren

We wandelen door de prachtig gerestaureerde gebouwen. De binnentuin en kloostergangen, ooit door vier muren omringd, geven nu aan een zijde uitzicht op een ravijn. In de diepte liggen wellicht nog de brokstukken van wat ooit de tweede verdieping van het klooster is geweest. Nu is op de plek van deze vleugel een kruidentuin, waar de lavendel zachtjes ruist in de wind en bijen rondvliegen op zoek naar voedsel. Tijdens de restauratie van de kloostergang zijn zowel oorspronkelijke als nieuwe zuilen gebruikt, wat nog te zien is aan de verschillen in vorm en kleur. De oorspronkelijke zuilen stonden eerst een verdieping hoger.

In de binnentuin zelf klimmen heerlijk geurende rozen tussen en tegen de eeuwenoude muren van de abdij. Deze binnentuin is, net als kloostertuinen elders, een verwijzing naar het paradijs: daarom zul je er geen fruitbomen vinden, de boom waardoor de mens tot zonde verviel en uit het paradijs werd gezet.

Abdijgebouwen

Vanuit de binnentuin leidt een kleine deur ons naar de crypte, gewijd aan de maagd Maria. Deze ruimte werd vroeger gebruikt om abten te begraven, nu zijn er een paar keer per jaar speciale diensten, bijvoorbeeld met Pasen. Recht boven de crypte is het hart van de abdij, een kerk in Romaanse stijl. Op de tweede verdieping van de abdij zijn nog drie van de vier oorspronkelijke kloostergangen over. Hier zijn onder andere de verblijven van de zusters en broeders en je hebt er toegang tot het hoogste punt van de abdij: de elfde eeuwse klokkentoren. Aan de voet van de toren heeft Graaf Guifred II, stichter van de abdij, twee graven uitgehouwen uit de rotsen: een voor zichzelf en een voor zijn vrouw Guisla.

Wij besluiten na twee uur ons bezoek aan de abdij. Zuster Claire legt ons de handen op, zodat we als gezegende mensen weer afdalen naar het dal.

Locatie

Bekijk al onze tips op een handige overzichtskaart!

Marita

Hoi! Ik ben Marita, en geef je op Frankrijk Puur graag tips over de mooiste plekken in Frankrijk. Het land verrast me steeds weer door haar veelzijdigheid.

      1. Ans van der Borst says:

        Het is een zwaar parcours. Wij als zeventigers hebben het gelopen , heel erg mooi, maar nooit meer. Tot overmaat van ramp was het klooster gesloten…maar nogmaals het was mooi. Je moet een hele goede conditie hebben wil je dit met een rolstoel doen.

  1. Madelon says:

    Dit vonden wij echt een aanrader! We waren hier in de zomer van 2022 en vonden het prachtig. De weg heen liepen we over ‘de weg’ (me hardop afvragend hoe het in hemelsnaam mogelijk is daar met een voertuig behalve een Smart naar boven te rijden zo scherp en steil waren de bochten), en werden elke bocht verrast door het adembenemende uitzicht op de bergen. Pittig en absoluut de moeite waard. De rondleiding vond ik ook interessant, maar vooral ook er zijn. De rust, de schoonheid van het gebouw, de natuur. Terug liepen wij via het bos – dat was het echt klauter en klim werk. En onderaan in Casteil kwamen we langs een schattig terras (les Saveurs de Cady) waar ze tapas en crèpes serveerden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *